-
Ervaringsverhaal van een prematuurmoeder.
Janine van Deurne(32) werd opgenomen toen ze 22,3 weken zwanger was. Ze had hoge bloeddruk. Na 5 dagen rust in het ziekenhuis, werd zij naar huis gestuurd om uiteindelijk met 26,3 weken te bevallen van Dex (2 jaar). Zo was zij plots moeder van een prematuur geboren kindje..
Hoe verliep je bevalling:
...Met 22,3 wkn werd ik al opgenomen in het ziekenhuis met hoge bloeddruk/Hellp. Na 5 dagen mocht ik naar huis om daar verder rust te houden. Met 26 wkn bleek uit een echo dat ons kindje niet genoeg groeide. Ook mijn bloeddruk bleef niet onder controle. Dat werd dus weer ziekenhuisopname. Longrijpingsspuiten en magnesium werden meteen gegeven. Ik heb het nog tot 26,3 wkn uit kunnen houden, echter mijn eigen waarden stegen de pan uit, dus ik moest voor spoed-keizersnede. Ondanks alle onzekerheid en spanning verliep deze heel rustig.
Hoe vond je het om zo ineens moeder te worden van een prematuur?
Verwarrend, ik voelde mij echt geen moeder. Dat heeft echt wel even tijd nodig gehad. Ik mocht na 2 dagen 1x met hem buidelen, maar daarna duurde het weer 3 weken voordat ik weer mocht buidelen. Ik vond het moeilijk om mij aan Dex te hechten. Na 3 weken toen Dex van de beademing af mocht en we elke dag konden buidelen kon het echte hechten beginnen. Toch had ik wel een schuldgevoel, ik heb de zwangerschap niet af kunnen maken. Kolven vond ik ook een drama, door de stress lukte dit nauwelijks. Borstvoeding geven was het enige wat ik hem echt kon geven en zelfs dat lukte niet.
Hoe ben jij omgegaan met de achtbaan van emoties?
In het ziekenhuis kregen we maatschappelijk werk aangeboden en daar hebben we goed mee kunnen praten en zij hielp ons om dingen op de rij te zetten. Ik vond het moeilijk om mijn emoties te tonen; familie, vrienden snapten niet goed hoe het allemaal in elkaar zat en ik had er de puf niet voor om het haarfijn uit te leggen. Door mijn verhaal telkens weer te vertellen, nu Dex groter is, krijgt het steeds meer een plekje.
Hoe vond je het dat je kindje zo ver van je weg was?
De eerste tijd verbleven wij in het ziekenhuis en Ronald MC-Donaldhuis. Dit was op dat moment echt even ons thuis. Fijn om zo dicht bij je kindje te kunnen zijn, zeker ook omdat ik vanwege de keizersnede niet mocht autorijden. Later werd hij naar het ziekenhuis hier in de buurt overgeplaatst. Ik vond het wel naar dat ik hem steeds in het ziekenhuis moest achterlaten, hoewel ik wel vertrouwen had in de verpleegkundigen.
Heeft de vroeggeboorte iets met je relatie gedaan?
We hebben het best zwaar gehad. We hadden beiden ons eigen manier om het verwerken en waren het ook niet altijd met elkaar eens, maar met een beetje hulp van maatschappelijk werk en door maar te blijven praten, zijn we nu een gezin. Toen Dex thuis kwam heb ik het wel moeilijk gehad. Ik vond het best moeilijk om vertrouwen in de situatie te hebben. Ons... kindje was thuis; ik zou blij moeten zijn en moeten genieten, maar dat lukte niet. Ik was teveel bezig met dingetjes die in het ziekenhuis altijd werden gecontroleerd: temperaturen, saturaties, zag hij niet een beetje blauw?, alle geluidjes die hij maakte, plassen en poepen… Ik vond het moeilijk om te genieten. Met behulp van de maatschappelijk werkster ging het wel beter
Hebben jullie veel steun van familie en vrienden gehad?
In het begin hebben we zelf de boot een beetje afgehouden, dat konden we er niet bij hebben. Toch merkten we dat we later de steun van familie en vrienden wel nodig hadden. Toen hebben we ook meer met hen gedeeld; ons verdriet of juist vreugde, foto’s etc….Pas toen Dex thuiskwam hebben we wat meer bezoek toegelaten. Hoewel ik het wel lastig vond om Dex bij een ander op schoot te geven. Doodsbang dat hij verkouden zou worden.
Hoe kijk je terug op zijn eerste levensjaar?
Het eerste half jaar was heftig, onzeker en emotioneel. Bij zijn thuiskomst heeft hij ook nog zuurstof nodig gehad. Het was een onzekere periode. Uiteindelijk is alles wel meegevallen en beseffen we steeds meer hoeveel geluk we hebben gehad. Het had heel anders kunnen aflopen. Na een half jaar konden we steeds meer genieten en kregen we meer vertrouwen. Maar in deze periode kwam ook meer rust en bij mij het besef dat ik zelf nog alles behalve herstelt was, geestelijk en lichamelijk..
Hoe heb jij de eerste verjaardag gevierd? Op de dag zelf klein met opa’s, oma’s, ooms en tantes. Het weekend daarna met vrienden, een paar uurtjes maar. Dit was lang en druk genoeg voor ons.
Jouw ultieme tip aan andere prematuur moeders:
Houdt moed, de medische wereld is zo knap! Probeer de schuld niet bij jezelf te leggen. Sommige dingen gebeuren nu eenmaal. Probeer elke dag iets positiefs te ervaren en maak veel foto’s en houdt een dagboekje bij, want er zijn veel dingetjes, gebeurtenissen die je te snel vergeet.
Jouw ultieme tip aan buitenstaanders:
Houd rekening met wensen en gevoelens van prematuurouders, maar schroom niet om iets van je te laten horen. Af en toe een bemoedigend kaartje of een klein mutsje of kleine sokjes opsturen; dat zijn kleine dingen die groots aankomen bij de nieuwbakken ouders. Realiseer je als buitenstaander dat de ouders geleefd worden in de ziekenhuis periode en dat hun aandacht voor jullie gedeeld wordt met de nieuw geborene. Ook als het kindje thuis is, is hebben de ouders nog veel te verwerken.
Geen reacties gevonden.